… tòi Cornelio, som nà temp fa dal Jorg (el me dotor da na vita!), gho contà su na storia … de sgrèbeni sul me senter, de sarasai che me se smòla zo per la schena … che som deventà come i bòi che per molarla ‘n zo i rumega n’ora … e pò de onge ‘ncarnae, ensoma, tut na smenada de rògne … el m’ha lassà parlar per dese minuti e pò ‘l m’ha ‘nciodà l’anima, co’ la so calma da vècio lezù ‘l m’ha dit che no gho ‘n ca … chio, che l’è sol en pò de … ANAGRAFITE!!!
O dio, mi l’ho vardà ‘n pò mal…gho domandà: “sa èlo sta ròba … gh’è rimèdi!?” El m’ha dit de meterme tranquilo e magari … de ‘ncolorirme i cavéi …
Ma sat Cornelio che gho tuta l’impressiom che ‘l m’abia tòt per i coio …. sberli … quando son tornà a cà ghe l’ho dit a la Luciana che basta che me ‘ncolorissa ‘n pò i cavéi … la s’ è messa a pianzer dal rider (no gh’è pù le dòne de na vòlta!!) e l’ ha sentenzià: “…ma se te sei pelà e te slùseghi come ‘n pom!!”
Te ricòrdit vècio? na vòlta le ne domandeva perfim….: “…scuseme saé, ma se no me dopré, mi vago fòra …”. Ahh! ‘n do narente mai a finir!!
Meto zo valà.
Ciao, Gilberto
Ma èco la poesia che ‘l Gilberto el n’ha mandà drìo mam:
FÒIE…DE STAGIOM
de Gilberto Galvagni
Fòie … verde,
mpenelae de primavera.
( Alegra zoventù
la core, la spera.)
Fòie … scorlàde
a la breza d’istà.
I omeni i pòlsa
i gusta l’ombrìa
i tira ‘n po’ ‘l fià.
Fòie … rosse, giale,
encolorìe d’autum.
E … fòie … marom…
( Come la core
la bela stagiom!)
