SORA ‘L MURET

di Cornelio Galas

En muretìn en méz ala campagna,
col mùscio zamài secà
e spórch de sghìti de osèi,
che te devi stàr atento demò
‘n dove te vòi sentàrte zó.
El còr el bàte, el zervèl parla:
el sò, el so, no bisognerìa fumar.
Scaldacòla anca qualchedùn altri
che sènto ciacolàr denter de mi:
“Ma vàrdete entorno, stormenì,
vàra che bel, avérzi i oci …
fòie e fiori che bùta, dapertùt,
la musica del vènt lizèr del làch
e quei ciciòi che canta ensèma,
sol coi so bèchi, sora le piante.
No gh’è gnent da pagar, pénseghe
quando te pàr d’èsser stùf.
No ocór gnanca mòverse,
te vèi portà tut nele recie, nei oci,
e nel nàs…senti che bon odòr”.
Vardo l’orolòi, oscia i me spèta …
po’ dàgo n’ociàda de nof entorno:
ma che i se ciàva, i me speterà.