Ciàpa, ciàpà quela luméta …

di Cornelio Galas

Lè ‘rivéva, giùste con màgio
le luméte, o panuèi come se dìs
Paréva squàsi chea la funziòm …
qualchedùm le benedìs.

E l’era vèrs sèra, fòr dala ciésa
co le candéle ancora al fùm,
che le lassèva, piàm, i zo zespùi
dopo aver empizà el so lùm.

Dìgo luméte, sì le lùciole
che le tachéva via sgolàr,
e noi enciodài da avemarie,
via nel prà, sol per zugar.

Ah l’era na gara a chi le ciapéva,
e gavéva pù slusóri ‘n le màm.
Osc ‘ia, prest se le smorzéva,
e alór te te dévi del salàm.

L’era quele sere piene de zìghi,
ma che stremìe pòre putelòte.
L’era quele sere tante ridùe
meio che zugàr ale balòte.

I vèci, entant, i féva do ciàcole
tanto no gh’era la televisóm.
E alór se podéva anca far tardi,
senza Carosèlo, prima del paiòm.