CIAO

Te scrivo dal ricovero. Oscia, se stà bem chi. I te tira su dal let la matina. I te porta a far colaziòm. Po’ te ‘speti el disnàr, el tè, la marènda, la zèna. Po’ de nof te vai a paiom. I te dà anca le pìrole giuste. No, no, se stà bem chi. I te stà drio. Gnent da dir. Come vala con to marì? MIga massa bem ah? L’ho capì sat, l’è ‘n pèz che no ve vedo ensema. Ma stè a um, stè a ùm che gavè anca ‘na creatura. Cossa vot che sia zerte miserie…varda mi, ‘nciodada su ‘sta carozela. Na casa fitada che me mantèi ‘n sto posto. Te savesse quante volte avria volù mandàr a quel paes to pare…. Ma po’ ne trovevèm. Do salti, do mazurke ale feste. Qualcos che no se pol dir soto ‘l lèt. L’èra n’artìcol to pare. Bisogneva portar pazienza, E tanta anca. Però ‘l portèva tut a cà. Mai al bar a zugar a carte. Mai ‘n giro a bever. Casa, sposa e fioi: tut quel che ‘l gaveva ‘n testa. Anca ti, dai, soporta. Falo almem per i fioi. Che dopo se sa, nesuni è santi ‘n sto mondo. Nesuni è giusti come i oroloi.

Questa voce è stata pubblicata in Senza categoria. Contrassegna il permalink.

Lascia un commento