TRENTINI A L’INFERNO – 8

TRENTINI A L’INFERNO

“L’è tut na comèdia”

di Cornelio Galas

Otàva contàda: L’amor finì mal tra Melisènda e Ludovìch

En gran rumor brut, semper gualif
come se qualchedùm el smarteléssa
‘l vegniva da ‘n sito scondù via
no se capìva, pareàna massa spéssa.

E bim e bom, da denter quei muri
e sol per quel néva zó le àze …
e bim e bom, mai na vóze cristiana
ma gh’é qualcum? Vegnìm en pàze.

San Romèdi de colp ‘l bùta l’ocio
“Ghe ‘n finestrìm, chi ‘n banda”
E tuti alor, vers quel busatìm
anca se l’ors l’aveva pers l’anda.

En quela presóm, demò senza ùsi
gh’era en pòr om,la barba longa
no ‘l stéva ‘n pè, l’era tut òsi
dent senza gnent, en quela conga.

“Vòlel de l’aqua, en tòch de pàm?”
féva empressióm n’òm a sti pàsi
Ho tirò fòr subit dal me prosàch
qualcos da zacar che no fus sàsi.

Dovéve veder come quel l’ha magnà
prima coi òci che con le do màm
tut quel che podéva star en bóca
no gh’è restà el temp per dir àm.

Quando che ‘l s’è ‘n po’ tirà sù
le vegnù pù vizìm a quela fesùra
l’ha netà la boca cola so barba
prima de parlar de quela clausura.

Ero ‘n conte, su nela Val de Non
no me ricordo pù come me ciamévo
nel me castel, quel nòf de Nàm
ogni dì févo quel che mi volévo.

Na roba sol me stéva propri chi
quei siori de Spòr, vers Terlàch
na bruta genia, tuti malsaorìdi
nèva pu d’acordi i bìssi nel sàch.

Fim da picola a la me Melisenda
gavévo ensegnà a begàr con quei
Noialtri de Nam sem n’altra ràza
ti no sta mai dir né tre né séi.

Anca ala tata gh’era sta spiegà
de tirar su quela pòpa polìto
de no sognarse gnanca de saludar
quei che stéva en quel brut sito.
Com’ela stada, come no ela stada
‘n dì ciàma i siori de Belvesìm
“Stasera noi faréssem na bela festa
dai che se magna, se béve bom vim”.

Vestìdi bem sem alora nài a zena
en quela còrt dove èrem zà stài
tra ‘n ciaceràr de done e guère
me som trovà embriàch sech zamai.

L’era tut strof, me gireva la testa
no me sóm acòrt, varda ti, de gnènt
che la putéla tra ‘n bàl e l’alter
l’era nada via, de colp, dala zènt.

L’aveva trovà, propri a quela festa
ma questo l’ho savù stimàne dopo,
en putel dei Spor, quei tant odiài
ah, sol al pensér ancora ‘l copo.

I s’era parlai, lu ‘l gavéva spiegà
“Som Ludovich, i mei i è dei Spòr
castél sempre en bega con to pàre,
ma crèdeme no z’entra col me amor”.

Pianzùe, promesse, bàsi e caréze
per no parlar de qualcos de pù,
i doi i se troveva de nascondóm
fim quando da um tut quant ho savù.

L’è sta el Guèrz, dala boca storta
a contarme tuta sta bruta fazénda
e quando gò més i soldi ‘n scarsèla
l’è nà via de sbiéch ne la so tenda.

No gò pù vist, dala rabia ero orbo
ho ciamà subit tuti i me muradori
e gò fat far, zo soto nele cantine
na presóm picola, senza i fòri.

Lì dent ho fat butar i do ‘namorai
quatro préde e la malta per seràr
gnent da magnar e gnent da bever
i ho lassai soldi, col so amorezàr.

Dopo qualche dì, passà da sto fàto
la sposa domanda de la so fiòla
Gò dit: “No so, forsi l’è scapada
col so bel de Spor a tegnìr còla.

Po’ m’è vegnù anca a mi ‘l magóm
“Cos’ònte mai fat a la Melisenda,
l’era si brava, bela, da sposar
devo trovar qualcum che m’entenda”.

Som nà alora da ‘n dotor bravo
che tuti i màli ‘l saveva tratàr
“Ah, el dìs, l’è na rogna gròsa
no so che dirte: va te ‘mpicàr”.

Co la corda al còl su ‘n scagnèl
ho provà tante volte a coparme
no ghe la févo, pianzer e basta
e ala fim volevo sol salvàrme.

Ho provà anca a butarme de soto
na volta arivà en zima al castèl
ma anca lì, m’è vegnù da tegnirme
sì me sentivo propri ‘n cunèl …

Ale tante me som trovà nela ciésa
a pregar Dio che ‘l me castighés
e dal zél m’è vegnù adòs na téga
en fulmine? No so, l’è l’istéss.

Adès som chi, en sta zèla stréta
sé voi i primi che riéso a veder
bom quel che m’avé mès ‘n boca
e de mi de là dai féghe savér …

Diséghe che mi son pur ‘n danà
e sto pagando giust el me cónt
ma se tornés endrìo, ah se sa …
no finirìa de zert chi ‘n font.

E che se ciàva le beghe tra vivi
che le porta ala fim sol ‘l mal
starìa chi, serà su, ma content
se fussa sta mi copà col pugnal.

Quei doi enveze i se voleva bem
no i s’è molai gnanca da morti
e mi chi, come demò m’avé vist
empresonà e con tuti i me torti”.

L’era cascà, l’om, dala deboléza
l’avém lassà lì: “Toh altro pàm”
entant però mi al San Romèdi …
gò fat na domanda, sì da salàm.

“A mi me par che tuta ‘sta storia
qualchedum l’abia zamai scrìta
um che abitéva su en Inghiltera
ma sì anca ti te me l’avévi dita.

Eco, adés el m’è vegnù en ment
scèspir el nome de que l’artista
Romeo e Giulieta, doi de Verona
tra montechi e capuleti la guèra”.

San Romedi però ‘l scorla la testa
“Sì l’è na storia squasi gualiva
ma quei de scièspir no i è finidi
tra do muri serài, senza salìva”.

Questa voce è stata pubblicata in Senza categoria. Contrassegna il permalink.

2 risposte a TRENTINI A L’INFERNO – 8

  1. Danilo Angeli scrive:

    Bela storia, racontada ben, però, se l’ho capida, ‘l vecio cola barba l’era ‘n nones de la val de Non che no ‘l parlava zerto come noaltri de la Buasa. ‘N po de dialet del posto no ‘l ghe saria sta denter mal.

  2. CornelioGalas scrive:

    concordo Danilo, magari ci provo…

Lascia un commento