SEN SOLI … FIN A L’ULTIM

SEN SOLI … FIN  L’ULTIM

di Cornelio Galas

solitudine-3-600x480

Osc’ia, vàrdeve ben ‘ntorno,

denór, arènt, vizìn …

‘sa gh’è? ‘sa gh’è? ‘sa gh’è?

La to spósa, to marì,

no sta dirme de to suocera,

no sta dirme dei amìzi,

no sta parlar de altri, neh …

Te sèi sol, sol, diaolporco.

En sta val de lagrime,

en sto mondo che, sì… si …

el gà massa pressa.

E che te làssa, semper a pè.

E che ‘n televisiom el và,

el và, el và envanti ,,,

o vàlo – me domando – endrìo?

Quando bègo con tuti e tut?

Me trovo dopo da sol.

Quando gò n’idea strana?

La digo, i altri i me varda mal,

po’ me trovo sol con quei

che m’ha dàt resón os’cia,

pecà che i era ala fin pochi.

Me trovo da sol anca … anca

a far l’amor diaolporco.

Meio sol, al cèsso …

che mal compagnai, cramento.

E po’, el so, che ala fin, zamài,

morirò da sol … en ‘n del lèt

de ospedàl.

E da sol i me meterà zó, zó …

En par de gèti de aqua santa,

qualche sangiót.

Ma lassé star le corone de fiori,

che tanto prima o dopo

le passìs, i le porta via.

E po’ sol ero prima, sol son adès.

Dai, dai, né via ‘n prèssa,

che no m’è mai piasù ‘l casìn.

Che son abituà a star, a star …

per me cont.

Questa voce è stata pubblicata in Senza categoria. Contrassegna il permalink.

Lascia un commento