PENSERI CHE GH’A PRESSA

I va ‘nvanti, endrio ‘pena te gh’avèrzi

quele strae che porta al còr.

I se ferma po’ i ciàpa l’anda:

vei da rider nel sò far dubiòs.

T’en brinchi uno;

“Adès fèrmete chi, dàte paze,

‘n do còrrit en prèssa demò?

Vòt finìr propri come quel

Che no me vèi pu ‘n ment?”

El me vàrda come fussa màt,

propri lù che l’è ‘l pu agità.

E alora, l’altro, quel pu furbo

che ghe stèva tacà ala schena

‘l slònga el pass, vinzendo de poch.

E sotovoze, denòr ala recia

el dìs, zamài stràch mort:

“Adès tòca a ti far tut el rest,

‘l butòm mi te l’ho dàt,

vivi come te sei, da bravo

anca se qualchedùn forsi

te dà del zavàt stormenì”