Le vecie banchéte

LE VECIE BANCHETE

 

anziani-panchina

di Cornelio Galas

Gh’era quel nòf, dele case nòve:

te vedévi che el ne vardéva,

co quei dùbi che gà ii forésti

prima de farse dénter, del tut.

Gh’era semper una o do chitare,

coi spartiti e le parole giuste,

tirài zo da qualche giornalìn.

Disnàr, zéna e marenda?

L’ora se la sentìva, a gran voze

quando le mame.

Lì, su quele vecie banchéte

se se déva i primi basòti,

po’ quando s’era pu gràndi,

se portéva via le pòpe al lach,

en doi sul stéss motorìn.

con ela che la struchéva … lì.

Po’ en piaza è restà i vecioti,

a vardàr i mistéri del Comun.

e a contàrsela su, coi oci bassi,

de quando lì gh’era la zoventù.

Ogni tant ghe passo lì envanti,

vardo su, de strafùch, dal stradón.

Ma le è sempre così … voide

e al còr sento ‘n scorlón …

Massì, l’è nada zamài la gaza,

meio no voltarse endrìo.

Bei ricordi, zerto, ma adés

resta sol da sperar en Dio.

Questa voce è stata pubblicata in Senza categoria. Contrassegna il permalink.

Lascia un commento