I TAI SOTO PEL
di Cornelio Galas
No tei vèdi, ma tei sènti,
gnanca na gòza de sangue,
e gnanca na grùsa, dopo,
ma i ghè e i fà mal …
I spònze, ecóme se i spónze,
come tante àf, de còlp …
come se te finìssi, d’inverno,
ne l’aqua, la néf da le bande.
No te sài da dove scominzìar,
a mèterghe zeròti e fàsse,
te pòi tòr zó quel che te voi,
quel mal no ‘l passerà mai.
Anca i dotori i slargherà i bràzi:
“No savrìa propri, no savrìa …
me par che dal de fòra, neh,
no ghe sia gnent che no va”.
Perché l’è soto, soto pèl e ossi,
che rùmega ‘l malèsser, sto mal.
Perché anca se se dorme,
gh’è quele robe che sbrùsa.
Na dòna, n’amor zamài fini?
El tornar de volta da ‘n òbit?
N’amico che te l’ha méssa …
o i soldi demò finidi?
