SAORI: I STRAUBENI

Straubenstraubeniiii

 

 

 

 

 

 

SAORI, STRAUBEN (i stràubeni)

I avrè de zerto trovài st’inverno ai mercadìni de Nadàl en qualche casòta. E vizìm gh’era zà pronti quel col brulè, se sa… El so, el so, no l’è propri na riceta trentina. L’è pu todesca dai, ensoma pu en su de Dro, Vezàn, Trent e…ocio però che dopo… A ogni modo me nona la i fèva. Forse perché l’era putelòta soto l’Austria. E la ghe chiamèva propri stràubeni. Come la ciamèva svizzerine i hamburgher per dir.

Cossa ghe vol? Per farne òto (e quando te n’hai magnà un te sarèssi anca a posto) preparè sul pianàl de la cosìna tre òvi, en quart de liter de late, en bicierin de sgnapa (che resta almen quel…) sal gròss, zinquanta grami de zucher, vintizinque grami de buro e dozento de farina. Ver serve anca zùcher a vel, òio de semi (no gh’avè problemi a trovarli…i sèmi digo) e marmelada de mirtìli ròssi (fè cont che ve serve en cuciàr de mirtìli per ogni straubeno).

Pronti? Butè el làt en de na supìera de vedro (quela che dropè per la salata la va bèm), po’ denter la farina e na presa de sal gros (no massa oscia). Frustàr, frustàr col frustìn. Dai che vei fora i fregolòti no i straubeni. Zò anca el buro (deghe prima na stemperada…no che ‘l sia pena tirà for dal frigo), zò la sgnapa (toti…anca se è restà sol sto bicierin chi neh…) e po’ i tre ròssi de l’of. El biànch de l’of metèlo en banda.

Via , far nar ancora el frustìn…ancora, ancora. Bom, adès no l’è finìa perché dove montàr el bianch de l’òf. Che v’avèvo dit de tegnir en banda no? Ah eco, l’avè trovà? Forza che el deve deventar come la pana…via de nare. Finì tut, metèghe zo el zucher. N’altra bela montada (oh, no l’è ‘n cavàl, piam ma svelti, decisi).

Ciapè tut e butèlo nela supièra dove avè miscià farina, lat e tute l rest prima. Adès con calma e gess (no, no serve el gess, l’è en modo de dir) col mestolìn de legn misciè tut ensema. Piam, che no ve còre drio nesùni. Fèghe ciapàr aria. Che no i se pèta zo ensoma, sarìa ‘n pecà soratut per el bianch de l’òf ‘pèna montà no?

Bom, el pù l’è fat. En de na padela de almen vintizinque centimetri de diametro, metè l’oio e scaldèlo, nò massa però, no che ‘l fùma (no oltre i 170 gradi i dìs: quando l’è 170 gradi? No stè meterghe zo el termometro che el se cola, disènte en po’ prima che ‘l fritega massa). Provè a tòr en po’ de pastèla e fè le prove se no: come quando se fa le patatine frite. I stràubeni i deve ciapàr en color dorà no de brò brusà.

E adès dirè come fago a far vegnir fora i stràubeni che vedo nela foto? Tranquili. Tolè n’orèl (l’imbuto oscia). Ne la parte de soto, quela pu streta, metèghe soto en dè (se no vei for tut, capì come?) e molèghe denter, ne l’orèl, la pastèla (che deve restar en po’ liquida ma no massa). Adès quando sé sora la padèla co l’oio tirè via el dè e fè dei zerchi entorno entorno a la padela scominziando da la parte pu larga fin che arivè en mèz.

Ocio a voltàr i straubeni per coserli bem anca da l’altra banda. Dropè quei cuciaroni larghi coi busi, quei per la pasta, così sgòzza l’oio. Pronti? Alòra su su carta che suga e dopo nel piàt. Na spolveradina de zucher a velo e, propri en mèz, na scuciaràda de marmelada de mirtil. I è bòni caldi, tèpidi, ‘n po men fredi…

Cossa beverghe drio? Gewurztraminer Nussbaumer, Moscato giallo d’Asti, oh…se ve piàs de pu el brulè…fè ‘n po’ voi.

Questa voce è stata pubblicata in Senza categoria. Contrassegna il permalink.

Lascia un commento