I FONGHI DAL SANGUE

No te me crèdi? Spèta, spèta …

che te cònto quel che suzède

Se vers la fin de l’istà

te vai su, en Val de Lèder

‘ntòrno ai pèzi pu pìcoi

del làghèt d’Ampola

basta sgarbiàr co le man

soto le dàse, e eco …

vàrdei lì, i fonghi dal sangue

Làssa perder quei embisolài

ma no stà dàrghe pezàde

i fà somènza, te verài st’am che vèi

Tò sù quei pu picinini, quei mèdi

quei che te dìs: “Dai, tòme su”

Quando te gh’avrài la zèsta piena

basta tornàr, piam piam, a l’autìn

Te te fermerai, se sa ben,

ale cièse de quela vàl

per calmàr la sè, ma no co l’acqua

“Com’ela nàda ancoi coi fonghi?”

– Ah ‘l sòlit no i buta pù

come ani endrìo

Bosìe, bosìe, perchè en machina

la zèsta l’è demò piena

Na volta a cà, scolteme mi

varda subit nel frigo

se gh’è ai, prezemol e oio del nòs

Vàrda ‘n po la televisiòm

che cosìta te te polsi ti

e polsa anca i fonghi

Po’ tut soto l’acqua del secièr

piam, che se nò i se ròte

Tìreghe via i aghi de pèz,

la tèra, lumàzi picoi ancor tacài

No stà butàr via gnent

de quel che te tài al pè …

mèti che ghe sia da far el misto

Revèrsa le capèle, en modo

che ‘l sora, el stàga de sòto

E ‘n mèz a tuti quei fili de fònch

mèteghe ai taià zò fìn, zìgola,

prezèmol, en gòz de oio

Zò tut nela padelòta

dove l’oio (no ‘l bùro neh)

el sfritèga da ‘n bel po’

E spèta, spèta….ancora

Eco, svòltolei adès, senza far dani

Che ì rèsta entrèghi

Vot fàr en figuròn? L’erba zipolìna

fresca sòra, quando te l’hai mèssi

nel piàt che te porti sul tàol