AN CHE VA, AN CHE VEI

di Cornelio Galas

Sènti che casìn, che ciàs
pàr squasi na stròzzega
de canderlòti de Santa Lùzia
Par che tut ‘sto fracàs
vegna dal bòsch su àlt
ma ‘l sòl el và zamài zo
dàme na pìla che vardo meio
No l’è matelòti che zùga
e gnànca machine o biròzi
Vàra, l’è sòl en por veciòt
cargà come ‘n mùs de batarìa
“Ma ‘l lassa perder – ghe digo –
che magari ghe v’èi en crèp,
el mòla tuti quei ligàmi
l’è frèt, ghe fago en cafè”
‘sto omenèt, barba da far
zamai da chisà quando,
el me vàrda de sbièch
po’ el tira ancòra i so bagài
“El se fèrma n’atimo, dài
coss’èla tuta ‘sta prèssa?
E po’ no ghe serve quela roba
l’è vecia, scassàda, da butàr via”
Alòra el se fèrma, el ciapa fià:
“Som l’àm vecio, caro mio,
meio che me traga ‘nvanti,
chè quèl nòf l’è drio a ‘rivàr,
vàrdèl lazò, zòvem e svelto,
meio che cora e cora ancora
se nò ‘l me vei giust nel cul.
Tanta de ‘sta mercanzia
che adès me fa tribolàr
l’avevo portàda ai primi de st’am
I s’è tegnù le robe pu bele
quele da bèver e da magnàr
quele che dura come i cerìni
quando te i ‘mpìzi contro vent
m’è restà sol tante promèsse
bone intenziòm, acqua che va
E anca mì adès te saludo
quel che ho vist m’è bastà”
Ciàpo el binocòl e vardo en là
Eco l’an nof, l’è squasi ‘rivà
El me saluda, el ride, ‘sto bocia
el me fa segni coi bicèri en man
entant che ‘l vecio zamai l’è nà