Profumi de Pascua

di Cornelio Galas

Dal bùs arènt a quela fornèla,
che ancòra la savéva de stèle,
vegnìva fòr ‘n saór de dréze…
‘l nàs magnéva prima dela bóca.

Denór me nòno, i amizi cazadóri,
e i marangoni: sàbo se lavoréva,
tuti lì, col bicieròt de bianco
a far le Glorie dopo la Pasióm.

“Dài Maria, tàia zó le luganeghe
che a stómech vot ‘l vim fa mal”.
Se parléva del mém pù che del pù,
che bel se dopo la fussa nada meio.

Nei òci de quei veci, se vedeva tut
dó guere, ‘l Pipo sora le so teste,
amizi partìdi e mai vegnui de volta,
fioi morti perché no gh’era medizìne.

En banda, su quel mur da sbianchezàr,
tacàe col ciòdo, le pòle dele Palme,
le savéva ancora de ciésa, benedizióm
e’l cunèl nela padèla féva za fazióm.

“Via bòci, né adés defòra dai a zugàr,
po’ subit i compiti e basta col begàr”.
Me mama la sgarzéva en tuti i armàri,
i me maioni lizéri i paséva ai fradèi.

“Che no suzéda come la Pascua pasàda,
quando avé begà per que l’òf pu grant,
se spàca tuta quela bona ciocolàta…
e po’ se sa la va spartìa tra voi trèi”.

Ah se la Pascua fussa davéra resurezióm
de quei che n’ha mes al mondo a so temp,
podérli abrazàr, dirghe quel che pensém,
adés che no pensém sol a zugar, a begàr.