SEN SOLI … FIN Â L’ULTIM
di Cornelio Galas
Oscâia, vĂ rdeve ben ântorno,
denĂłr, arènt, vizĂŹn âŚ
âsa ghâè? ‘sa ghâè? âsa ghâè?
La to spĂłsa, to marĂŹ,
no sta dirme de to suocera,
no sta dirme dei amĂŹzi,
no sta parlar de altri, neh âŚ
Te sèi sol, sol, diaolporco.
En sta val de lagrime,
en sto mondo che, sÏ⌠si âŚ
el gĂ massa pressa.
E che te là ssa, semper a pè.
E che ân televisiom el vĂ ,
el vĂ , el vĂ envanti ,,,
o vĂ lo â me domando â endrĂŹo?
Quando bègo con tuti e tut?
Me trovo dopo da sol.
Quando gò nâidea strana?
La digo, i altri i me varda mal,
poâ me trovo sol con quei
che mâha dĂ t resĂłn osâcia,
pecĂ che i era ala fin pochi.
Me trovo da sol anca ⌠anca
a far lâamor diaolporco.
Meio sol, al cèsso âŚ
che mal compagnai, cramento.
E poâ, el so, che ala fin, zamĂ i,
morirò da sol ⌠en ân del lèt
de ospedĂ l.
E da sol i me meterĂ zĂł, zĂł âŚ
En par de gèti de aqua santa,
qualche sangiĂłt.
Ma lassĂŠ star le corone de fiori,
che tanto prima o dopo
le passĂŹs, i le porta via.
E poâ sol ero prima, sol son adès.
Dai, dai, nĂŠ via ân prèssa,
che no mâè mai piasĂš âl casĂŹn.
Che son abituĂ a star, a star âŚ
per me cont.