TRENTINI ‘N PURGATORI – 5

di Cornelio Galas

“L’è tut …na comedia”

Quinto tòch: Francesco Bartolomei e le brute vózi sul so cont

“Chi èlo – ghe domando al me San Romèdi –
quel lì che se stùpa co le màm le recie?
Perché par che no ‘l vòga sentir gnent
come se ghe dés fastìdi le robe vecie?”

– L’è ùm – me risponde ‘l Sant de l’ors –
che de là ‘l nà ‘ngiotì de tuti i colori
i voleva anca méterlo dent en presóm…
anca se mai l’ha robà en Trentìm i ori.

Se vede che na parola ‘l l’aveva gosàda
fato sta che que l’alter l’aveva sentì
De colp ‘l se tirà via le mam da testa
e l’ha dit: “Chi èl del Trentìm … tì?”

San Romèdi el gà fat de sì co la testa
e alora que l’óm l’è vegnù pu ‘nvanti
“Che piazér veder ale tante en paesàm
en sti posti no se ‘n vede miga tanti”.

Po’ l’ha tacà via a contar la so storia
come se ‘l fés lezióm ale scòle alte,
se capìva che no l’era dizùm de parole
e co la gramatica no ‘l finiva en palte.

“Me ciàmo Francesco stefano Bartolomei
son nat e mort a Pèrzem, en Valsugana
me pare l’avrìa volù che deventés prete
mi envéze gavévo enterés per la gabàna.

Som restà ‘n pezòt dai Gesuiti a Trent
po’ zó a Padova a studiar lì da avocà ….
me pare alora l’è nà for propri de testa
‘l m’ha diseredà come avés fat ‘n pecà.

Ho laorà a Mantova, ero riverì da tuti
som tornà anca a Pèrzem co ‘n me ufìcio
Me pàre, por òm, l’aveva cambià idea
‘l m’aveva anca trovà en posto …cicio.

Ma ero fat così, névo per la me stràa
tirevo drìt, nesùni me podéva fermàr,
quando la decisióm mi l’avevo ciapàda
no restéva pù alter che lasàrme nàr.

Anca quando per comandar quei minadóri
che scavéva propri en quel de Pèrzem
i m’aveva dàt en màm tut l’ambaradàm
no gh’è stà gnent da far per stòrzem.

Colpa del Francesco Vigili Barbacavovi
quel canceliér del vescovo de Trent
che ‘n giro de mì ‘l parléva sol mal
e m’ha tirà contro tanta altra zènt…

E via così, a parlar drio la me schéna,
a far creder a tuti che fùssa pecadór
Ché no l’era vera, gnent stéva en pè
som semper stà sol en gran lavoradór.

La gò chi ancora, chì en sta scarsèla
la letera de ‘n zert Antonio Mazèti
El diséva che gavévo braghe sui òci
e sul cul de drìo envéze i ocialéti.

Ho tut mal ensegnà, gavù sodisfazióm
Fat libri col me zervèl sempre frèsch
Som stà mì el prim a dir che a Pèrzem
na volta se parléva ‘l dialet todésch.

Per sete ani som stà anca a zo Ferara
ma anca lì i ha scominzià a rugarme…
i diséva che no ero en bom cristiàm
e po’ che a nesuni dovevo ensegnarghe.

Anca a Parma i m’ha vist e tratà bem
prima de saver cosa de mi se diséva
e anca da dì ho dovù demò vegnir via
fortuna zamai dapertut no la me baséva.

Ala fim a Pèrzem me som trovà ancora
l’aria l’era quela a so temp lasàda
Denunzie, zizànie e altro mal parlar
gnanca la me zità l’era mai cambiada.

E così som mort, semper tra i fastidi
quele vòzi e brute robe sul me cónt
Per quel, per no scoltàrle propri pù
tegno serà le recie, chi su sto mont.

Ve prego, na volta tornài ‘n Trentìm
de no dir en giro dove i m’ha més
che no sia mai che mi torna a sentir
quel che de dir tanti i s’era permés.

Questa voce è stata pubblicata in Senza categoria. Contrassegna il permalink.

Lascia un commento