TRENTINI A L’INFERNO – 1

TRENTINI A L’INFERNO

“L’è tut na comèdia”

di Cornelio Galas

Prima contàda: San Romèdi, l’órs, mi e na bùsa longa

L’èra zamài séra, en quela campagna,
tuti, finì vendéma, i néva vers cà,
quando vedo, drìo quela stropèra,
n’òm co la pila o tutmal enluminà.

Salve, ghe digo, bisogn de qualcòs?
E lù, voltàndose l’empónta i òci,
e sol en quéla, ma varda tì dalbòm
vedo che el gà n’ors vizim ai dinòci.

“Sóm San Romèdi”, el dìs ala fìm,
“propri ti zerchévo, tì de Vignole,
vèi con mì, vègneme drìo demò,
L’ors? Ah, ‘l magna sol sponziròle.

Pasà la stremìa, me svizìno a lù,
che grant sto sant, tut en slusór
che grant anca que l’ors tut scur
ma dai che no par sì tant terór.

Noi dói, con quela bestia denór
ném alora envanti, envanti ancora,
fìm che arivém, senza mai parlar,
vizìm a ‘n bùs en tanta malóra.

“Varda bèm”, me dis San Romédi,
“quel scartabèl tacà lì su alt,
lèzeme ti quel che gh’è scrìt
che te parì demò zà sul zàlt”.

Buto ‘l còl, en mèz ale spìne,
e co na màm me tegno lì tacà,
se fà fadìga a star bèm ‘n pé
ma pò lèzo: “Pasé de quà …”.

E zó se va, zó, semper pù sóto,
e par squasi che sia tut stròf,
e zó ancora, dentro sta bùsa,
che no finìs pù,che pàr n’òf.

En fónt se vede strani slusóri,
par de arivàr ma i se slontàna,
San Romédi e l’ors che va piam
e mi stranì denter ‘sta tàna.

Dopo ore e ore de tant caminar,
i oci i vede sol rós ‘ntorno,
odor de zólf (o saràl catràm?)
che respirà ‘l te fà storno.

El Sant el se ferma, tut de colp:
“Adès Cornelio, stame bem vizìm,
se và nel posto ciamà inferno,
dove de aqua gh’è sol ‘n bazìm.

Chì, ‘n sta bùsa, sol zerti danài,
quei che ha vivèst en Trentìm,
zent che t’hai de zert conossù
da le ròze de Trent fim a Balìm”.

Ghe domando: “E l’ors ‘sa fàlo,
che no l’è miga umàm come noi?”
San Romèdi el scorla la testa:
“No quel chì el gà dei afàri sói”.

La porta avèrta, en mèz al fùm,
dal gnent en diàol el vèi fòra,
ma quando el vede l’ors e ‘l Sant
el s’endinòcia che ‘l par na lóra.

E chì scominzia tuta ‘sta storia,
che zercherò adés de farve savér,
se gh’è dei vòssi en quele fiàme,
no l’è colpa mia, l’è propri vér.