TE SEI LI’ LI’ MA GNANC’ORA DE LA’

ImageProxy

TE SEI LI’ LI’ MA GNANC’ORA DE LA’

Oscia, mai ciapà tanti auguri come st’am. L’è da tre ore che zerco de risponderghe a tuti. Perché, me son dìt, devo risponderghe propri a tuti. No saltarne gnanca un. L’è dura, l’è dura. Ma prima de sera ghe dén la volta.
Entant ghe penso su. I è zamài zinquantanòve. E come tuti i numeri che finìs en nòve, vol dir che te sei lì lì ma no gnanc’òra de là. Come quando te vedi che na roba la costa nove euri e novantanove zentesimi … no l’è dese euri. Ma sèm lì. E tut mal te par de pagar de men de dese euri. Propri perché ‘l nove el te fa star n’atimin tranquilo no …

Meti che quela roba la costéssa dese euri e do zentesimi … oscia, te diréssi, la me par ben cara però.
A disnòve ani, quando te deventévi magiorène a ventùn, te paréva de esser ancora endrio. A vintinòve te pensi ai “enta” ma senza enfassarte la testa prima de esserte fat mal. A trentanove te vai zamài vers i “anta”. Entorno tuti che te dìs: “Te dovrèssi esser madùr, dai che no sta ben far zerte monae”. Ai quarantanove? Eh lì te te ricordi quando t’avevi scrit sul giornal: “Grave un anziano di 51 anni caduto con la moto”. E te gaà rispet sol a ricordarlo.

A zinquantanove? Oscia, penso a quanti de la me classe, del zinquantasei, no i gh’è arivai. Penso a me nono Carleto, mort a sessantùn ani. Po’ slargo i bràzzi. Vardo el zièl. E che suzèda quel che deve suzéder. Magari però no propri ancoi. E gnanca doman che gò da dar fora el diserbante. E gnanca dominica che gavevén en ment de nar a trovar i cosìni zo a Berghen. E po’ gò ancora da sistemar la dichiarazion dei rediti. E po’ en settember voleven nar zo a Milan a darghe n’ociada a l’Expo.

Ensoma, caro Destìn, son massa ciapà almen per tre quatro mesi. Dai che ‘n parlém dopo ah? Basta anca na mèil … così te sparmi boi e scati del telefono.

Questa voce è stata pubblicata in Senza categoria. Contrassegna il permalink.

Lascia un commento