E se po’ de là…

E se po’ de là…

di Cornelio Galas

Se al de là no ghe fùssa gnent?
Ah sarìa propri na bèla ciavàda
Tuti a brigar ensèma a sta zènt
per po’ capir: la gàza l’è nada.

 

Far tut come dìs i comandamenti,
no robar, no copàr, no far monàe
E po’ da mort co ‘sti sacramenti
sentir che ste lègi mai l’è stàe.

 

L’era en scherz, robe da preti
te ghe sei cascà, no te sei sól
Ocio che ala fim tuti ‘sti déti
i làssa en font anca el so ból.

 

Te risc’i de èser scambià de là
per quel che qualcos el spetéva
I te conterà ancora el blà blà
come temp endrìo i te la sonéva.

 

E ti embambolà, come ‘n mamalùch
te te sentirai tot tant per giro,
prima de butar al mur el to zùch
te troverài demò anca quela biro.

 

E co la péna te tacherài a scriver
come te févi quando t’eri da vìf
quel che te pensi sia giust viver
senza sperar che tut sia sì catif.

 

Lasséme star, stago chi ‘n banda,
no vòi de pù de quel che gavévo…
fé pur quel che l’è la vòssa anda
da sol zà ero, e de pù no volevo.

 

Vedo che chi sòra gnent è divers
rispet a quel che gh’era de sóto
alora, per piazér, sarò revérs…
mandéme de nof ‘n quel teremoto.

 

Là dove se sbàia pu che ‘ndovinar
come viver sta vita che i n’ha dat
Là dove ognum dis cosa se deve far
per no finir come ‘l sórz al gàt.

 

Forsi l’è meio star bem, e ogni dì
for dal lét e via senza tante pàre
ciapar quel che ariva, anca scondì
e che vaga envanti de altri le bare.

Questa voce è stata pubblicata in Senza categoria. Contrassegna il permalink.

Lascia un commento