MOSTRI DE NOT E DE DI’
di Cornelio Galas
Seràr i òci, nàr sóto i linzòi, le cuèrte,
e tàcheghe anca ‘l’embòtìa d’inverno,
col frét frét, che devénta tèpid …
fim che piàm piàm, ah che bel càlt.
Oh da chì, no me mòvo pù, pù, pù …
sol se dovéss scapàrme da pissàr.
Entànt me méto de lónch, còmot,
e ‘l so, tra pòch penserò da per mi.
E sarà bel (o brut?) ensognarse?
Vegnirà fòra i soliti mostri o …
ghe sarà semper quela bela dòna,
che sul pù bel te mòla dal bòm?
L’è che de matina no me ricordo
de tuti quei cìne che ho vist …
me svòltolo, me reméno tant,
e ala fìm vàgoa farme ‘n cafè.
