LA RESUREZIOM

La resureziom

di Cornelio Galas

L’è tut en fifolàr de oselòti ‘péna nati,
eco ‘n do l’è ‘l nìf: là, soto el solèr;
primi sgolamenti, tuti drìo so mama,
e far polìto se no se vòl èsser del gàt.

Par gnanca véra, con quela nèf sui monti
che se pòda lassàr a casa ‘l giacóm;
gh’è sol na roba che te ricorda i sbalzi:
la gòzza al nas e ‘sto rafredór zidiós.

El Brióm, giust en mèz a sta bèla Busa,
‘l sèita, entànt, a mudàr i so colori,
pensa a quante bestie, grande e picole,
le nàe for dal let, finì el grànt sòm.

L’erba nel piazàl la gà ‘l solit timór:
“Se crésso màssa i me taierà prest”,
la se sconde, alòra, soto ‘l gerìm,
la fà zito se ‘n cagn ghe pissa adós.

I fiori dele brugnère, tuti ‘n ghìngheri,
i spèta che demò ariva le àf,
come dopo aver conossù na putèla,
se spetéva che la te disés qualcós.

El sól el se la tòl semper pu comoda,
no l’ga pù pressa de nar a paióm;
el gira piam, el te varda da su alt:
“Massa calt? No se mai contenti …”.

L’è la primavera, armari da cambiar,
via i paletò e denter le maiète,
via penséri stròvi, bruti e frèdi,
che tut e tuti i gà la só resurezióm.