I SCORLONI DELA TERA

I SCORLONI DELA TERA

acqua-nelal-terra-300x168

di Cornelio Galas

El càpita quando men te t’el spèti,
che te sei lì magari sdravacà …
‘n scorlón che mòve tuta la casa,
e senza dir né tré né sei, de colp
pol rebaltarte anca fòr dal lèt.
Te vardi, en quei bruti momenti,
el plafón, i lampadàri e ‘ntant …
te pensi a tut, trane che a scapàr,
perché te par che da ogni banda,
en qualsiasi moment, oscia,
pòda vegnìrte tut quant adós.
No te gài temp, se propri fussa,
gnanca de dir en pater noster,
va via la vóze, te sei ‘ngropà.
Te zìghi, te còri, te fai telefonade
sol quando zamài tut quant è passà.
Sol dopo sta gran stremìa,
sto disastro scampà, te fiàti,
te vardi ben, che no ghe sia
qualche crepa en mèz al mùr.
E po’ te te tochi, te ciàmi i fioi:
“Stè ben? L’è sentù anca voi?”
Subit, però, no te torni a paión,
e anca dopo l’è tut en remenarse.
Te sogni en bestìon gross e scur,
che gnanca tant soto el tò garàs,
el sèita a cambiar posiziòn,
el se alza, el se senta
pò el mòve bràzi e pèi.
E ogni volta l’è come se zò bàs
qualchedun laorès de nòt …
ponta e mazòt, pache da orbi
su n’encuden de quei che scorla.
E zò, pali de fer, en sta gabia de mati.
Che te vegnirìa propri la voia
de ciamàr l’aministrator …
Te ghe disì, alora, a sto brut mostro:
“Piàntela lì, che volerìa star en paze”.
E lù che ‘l te risponde: “A mi te m’el disi?
A mi te me disi de lassarte star?
Scominzia prima ti, dalbon, alora
a no sbusarme pù la panza,
a sbararme bombe ‘n mèz ai cavéi,
e no parlènte de tut quel che de sora
m’avè cargà, senza gnanca domandar.

Che chì sòto, per colpa sol vossa,

o se mòre dal frèt, o se crepa dal calt,

perché serè e averzè tute le finestre

sol quando a voi, sol a voi, ve fa còmot”.

Questa voce è stata pubblicata in Senza categoria. Contrassegna il permalink.

Lascia un commento