El  sól,  ‘l vènt, la vita

di Cornelio Galas

Adès te te scàldi, squasi massa,

na gòzza de sudòr, una demò,

péna péna dòve se tàca i cavéi.

Dal làch de Garda ‘rìva l’Ora,

quel ventesèl che te spetévi,

che fa nàr le barche bianche,

en quel spègio, drio ‘l Briom.

Se te pénsi che ‘n sta Bùsa,

gh’è semper stà sta maravéa,

se te pensi che anca sto dì

‘l t’ha fat en grant regal …

Vegniria propri la vòia

de no nar via a péi zonti,

de gustar anca doman, ancora

sto bel soffi de vita.

No stè begàr, per amor de Dio,

no stè far gazèri e gnanca ciàs,

lassème chi, domando pòch,

tra ‘l sol che me sta basando

e l’Ora che me spatùza i cavéi.

Me piaserìa pensar, senza miserie,

de fàr la pàze co la me ombrìa,

de contentàrme de quel che gò,

che l’è zà massa, finchè son vìf.

Podèr slargàr de pu i me bràzzi,

per ciapàr tute ste robe bele,

strènzermele al còr, fìs, pù fìs

e darghe tanti basi co la boca.

Po’ lassàrme nàr, en quel tramèz

tra calt, frèt, e tanti sgrìsoi

a quei pensèri che no gh’à fìn.