Vecie vòie de rider

di Cornelio Galas

Bastéva pòch, anca en vèrs
dela fàcia, na scoréza,
e tachéva via la ridaròla,
se se sganasséva, per gnènt.

Bastéva poch per rìder,
anca mandàrse ‘n mona,
dàrse pàche per finta,
o ‘n schèrz al bar.

Adès sém tùti su la nòssa:
“Vòt vedèr che ‘l me frega?”
Adès vardém tùti de sbièch:
“No ‘l me la conta giusta”.

Vivèvem, da putelòti …
tra le vigne e ‘l stradóm.
Fiòi de famée poréte …
e quei che stéva pu bèm.

Và ti a pensàr, alóra …
che quel lì, ale tante,
‘l sarìa deventà avocato,
pur coi sói, empicài dai debiti.

Và a pensar, alòra …
che quel lì ‘l sarìa finì màl,
anca se ‘l gavéva tut,
e no ghe manchéva gnent.

Adès sem chi, tuti pù ‘nvanti,
qualcòs gavém su la schéna,
che la fa mal, quando piove,
che la sbrùsa, come i tài veci.

Se ne vardém endrìo …
osc’ia, ne vèi da rider.
Quant che se era sémi,
quanto ocasiòm perse.

Se se vàrda, entant, ‘ntorno,
sui muri quei che mòre …
po’ i fiòi, i neódi, i altri
che prest te porterà i fiori.

E vèi anca ‘l nervòs, neh,
quando te pensi ste robe,
che na volta no se penséva,
che na volta le era lontane.