Vecie vòie de rider
di Cornelio Galas
Bastéva pòch, anca en vèrs
dela fà cia, na scoréza,
e tachéva via la ridaròla,
se se sganasséva, per gnènt.
Bastéva poch per rìder,
anca mandĂ rse ‘n mona,
dĂ rse pĂ che per finta,
o ‘n schèrz al bar.
Adès sém tùti su la nòssa:
“Vòt vedèr che ‘l me frega?”
Adès vardém tùti de sbièch:
“No ‘l me la conta giusta”.
Vivèvem, da putelòti …
tra le vigne e ‘l stradĂłm.
Fiòi de famĂ©e porĂ©te …
e quei che stéva pu bèm.
VĂ ti a pensĂ r, alĂłra …
che quel lì, ale tante,
‘l sarìa deventĂ avocato,
pur coi sĂłi, empicĂ i dai debiti.
VĂ a pensar, alòra …
che quel lì ‘l sarìa finì mĂ l,
anca se ‘l gavĂ©va tut,
e no ghe manchéva gnent.
Adès sem chi, tuti pĂą ‘nvanti,
qualcòs gavém su la schéna,
che la fa mal, quando piove,
che la sbrĂąsa, come i tĂ i veci.
Se ne vardĂ©m endrìo …
osc’ia, ne vèi da rider.
Quant che se era sémi,
quanto ocasiòm perse.
Se se vĂ rda, entant, ‘ntorno,
sui muri quei che mòre …
po’ i fiòi, i neĂłdi, i altri
che prest te porterĂ i fiori.