PREST L’E’ ZAMAI DE NOF NADAL …
di Cornelio Galas
Slusóri dapertùt, pézi co le balòte,
reclàm de robe da compràr,
perché, osc’ia, se no ‘l savé …
sém propri vizini al Nadàl.
E alóra, dài, dai, nar che nàre,
a compràr regài, regài per tuti,
a méter en frigo tant da magnar,
quel che vànza el vegnirà bòm.
Manca la néf, ma l’è lo stésss,
ghe penserà i canóni ale alte,
a farla vegnìr zó su le piste,
per quei che vèi chi a sciàr.
Oh, auguri neh, se no ne vedém,
e de scondòm te te tochi lì,
come stàla la spósa, i fiòi?
Tuti for dal lèt a vòssa cà?
Na peàda nei stinchi, de cólp:
“Varda che l’è zamài separà,
i fiòi no ‘l li vede da ‘n pèz,
e so pàre l’è mort l’am passà”.
Svòlta chì, eco, propri chì …
“Ma vòt nàr al zimitèri?”
-Sì, volerìa farghe i auguri
a quei che no gh’è pù.
“Ma no serve a gnènt, a gnent,
chisà dove che i è quei adès,
magari per lori anca Nadàl
l’è stàda ala fim na ciavàda”.
No l’è colpa de nesùni, nesùni
se tuti quanti, ala fim de l’am
sém ciapài da ‘ste feste …
forsi ‘na scusa per sbevazàr?
Vèi fòr da ‘n bar, sul tardi
en pachistàm co la bicicleta,
l’è nada màl, se ‘l capìs …
stasera a vender le so ròse.
El va lento, el schìza piam i pedài,
en frét che te fà béco…
ma ‘l ride quanto t’el vardi:
“Bon Nadàl anca a ti valà”.
Quando sgionfà dal disnàr,
tolerò zó l’alka seltzer …
penserò a mi come a quei
che me stà sui cojoni.
Quei che sbràita tant …
su ‘sta strana misericordia,
e po’ guai, se al ristorante,
ghe ariva el magnàr frét.
Quei che i stà con i bòni,
ma fa afari con i cativi,
quei che, cramento, dìmelo,
se no ‘l te piàs … se pol cambiarlo.
