I òci dele dòne

I òci dele dòne

di Cornelio Galas

I pòl esser de tuti i colori che te vòi,
zelèsti, maròm, verdi, mèz e mèz …
ma i òci dele dòne i dìs sol la verità,
e se no te sèi tì che no capìs mai gnent.

 

I slùsega come stéle se le è ‘namoràe,
i è ‘l fòch ‘n dó fornèle, da ‘nrabiàe,
i se vòlta ‘n su, quando le stufe e agre
e i se volta ‘n zo, se gh’è da compatìr.

 

No ghe serve le mam per far capìr cosa,
e no le dròpa la vòze alta per dir perché,
basta n’ociàda, dele volte, per dir de no,
e anca n’ocio serà, per dir envéze, sì.

 

Tut mal l’è da lì che, anca senza volèrlo,
vei fòra quel che ghe ciamém l’anima,
e pòl suzéder, envéze, de no veder bèm
gnanca quel che de pù semplize gh’è.

 

L’è dala dòna che sém vegnùi tuti chi,
sora sta tera che no savém pu rispetàr,
l’è dala dona che vegnirìa tant amor,
anca se l’òm par per alter strangosàr.

 

L’è la dona na cascada de acqua bòna,
per netàr via tut quel che fa mal,
ala fim demò se va lì a sporcarla,
perché no ghe sia altri pu bei de noi.

Questa voce è stata pubblicata in Senza categoria. Contrassegna il permalink.

Lascia un commento