L’ULTIM FIA’

di Cornelio Galas

Se te vòi, se pròpri te vòi …
dàme ‘n bàso, ‘n bèl bàso.
Se te vòi, se pròpri te vòi …
tègneme la testa vizina.

No volerìa pensàr a gnent,
‘ntànt che sòm con tì,
no volerìa esser gnent …
sol n’òm tra i to cavéi.

Vegnirà, ala fìm fìm la sera,
te vegnirà giust el gànf
a forza de tegnìrme strét,
tra i to bràzi, sora le téte.

Te dirài: “Adès dovrìa nar”.
Te dirò: “Sì, l’è véra …”.
E ne lasserém cosìta,
come la nós làssa el gùs.

E narò zó per tèra, zó …
tra fòie seche e pacièche,
tra fiori marzi e sporcaria,
tra ‘l bèl vecio e ‘l nòf brut.

No te vedrò pù, pù, mai pù,
el nós amor se perderà …
en mèz a spùze de vecio,
con profumi zamài lontani.

No ne troverém ‘n sto mondo,
e quando gavrò l’ultim fià,
ale tante me vegnirà ‘l coragio
de dirte che te vòi bem …