Quando Noè, entant che la vegnĂŹva zò a sècie, lâha dit:
âMa ân do nĂŠ? No, voi no nĂŠ, sâè ârivĂ i tardi, adès voi noĂŠâ
La piòza de stâistĂ ? Gnent a confront de alòra. Che zamĂ i ala zènt che butèva i fonghi su le gambe da lâĂšmit che ghâera. La tera lâera tut âna paciòca. Te trovèvi trote perfĂŹn nel lavandĂŹn. Le vegniva su dal tubo la matina a lavarse i denti. No stèva ben gnanca i osèi. Semper mizi come poiĂ ti. Come tute le bestie col pèl o co le piume. En pachistĂ n che vendeva ombrèle en piaza lâaveva fat pu soldi de quel del Fesbuch. El ghâaveva me digo desemĂŹli che laorèva per lu e ancora no âl ghe ân vegniva fora co le ordinazion.
Ma dal dĂŹ ala not lâha scominziĂ a nar, se posĂŹbil, anca pèzo. Pali de fer vegniva zò dal zèl. Tochi de giĂ z grandi come pantegane. E lâacqua, semper pu piena de sporcarĂŹa, che la neva su, su e ancora su. Lâè stĂ alòra che Noè – un che se ciamèva cosĂŹ perchĂŠ lâera pu le volte che no lâghâera a laorar de quele che tâel trovèvi en botega â lâha scominziĂ a far su ân barcòm de quei gròssi. Quando, tra ân bicièr e lâalter de quel poch vin châera restĂ , lâha finĂŹ de piantĂ r ciodi e taiĂ r su asòti, no âl steva pu nela pèl dala contenteza. E difati lâè nĂ for da mat. âBisoin portar su tute le bestie che se no le vĂ a farse ciavĂ râŚtute le bestie me racomandoâ.
I altri, ântorno, i ha scorlĂ la testa. Diseva un che lo conosèva ben fin da bocia: âVara quel che suzède a bever vin zamĂ i nĂ ân asèdoâŚâ Ma Noè el continuèva a gosĂ r: âSu, su tute le bestie che dopo mi narĂŹa ancaâŚâ.
E è scominziĂ âl casĂŹn. El tas e la tassa: tuti dòi i vegniva da âna banca dove i sâera messi al quert. Poâ el rugĂ nt e la ruganta. Ancor co le mudande en mam ensema al sòrs (embriĂ ch) e ala topa (anca quela senza mudande dala gran pressa). Ma no lâè finĂŹa. Ghâera lâelefant e lâelefanta (semper drio a bever aranciata), el bèch (co la bava su la barbèta) e la cavra, el gat e la gata (âsa gavrĂ la avĂš da ridèr cosĂŹ?). la tigra (su âna vecia machina dela Opel) e el Tigre, che continuèva a metèrghe el nas nel serbatòi.
Ah, bestie de tuti i tipi, tute vers sto barcom. El scimpanzè e la scimpanza (grassa e larga come âl canĂ l), lâĂ sen e lâĂ sena, che no savèva gnent de gnent, gnanca ân do nĂ r, el mul e la mula, che vegniva da la Cina, no i ha podĂš nar su: lâera do pareĂ ne, anzi, paleĂ ne, come i li ciama da le so bande. La vipera lâera ân de na botiglia de sgnapa con su scrit uiliams, tacada co na sogĂ ta al vipero.
 Ghâera anca lâors co lâorsa (ândromenzada squasi stinca perchĂŠ lâaveva toch zo massa gozze per dormir). E drio mam cunèl, cunèla cunlĂš, cunlòri, cagn e cagna (che la feva tanta fadiga a montar su), capriòl e capriola (te dovevi veder che salti drio en schena che la feva), el camòs e la camòssa, anca lori semper drio a moverse. El bò lâera ensema, no se sa perchĂŠ, ala bòa, che però lâè restada zò ne lâacqua.
âGhe sènte tuti? â lâha dit Noè molando el ligĂ m del barcom â ghe sènte? Che fènte, nènte o stènte?â En quel momènt, è arivĂ do pesĂ ti: el storiòm e la storiòna: no i la piantèva pĂš lĂŹ de parlar. âAh â lâha dĂŹt Noè â zamĂ i lâè tardi, dai noĂŠ voi che podèâŚâ.