SAORI: I STRAUBENI


SAORI, STRAUBEN (i strĂ ubeni)
I avrè de zerto trovĂ i stâinverno ai mercadĂŹni de NadĂ l en qualche casòta. E vizĂŹm ghâera zĂ pronti quel col brulè, se sa⌠El so, el so, no lâè propri na riceta trentina. Lâè pu todesca dai, ensoma pu en su de Dro, VezĂ n, Trent eâŚocio però che dopo⌠A ogni modo me nona la i fèva. Forse perchĂŠ lâera putelòta soto lâAustria. E la ghe chiamèva propri strĂ ubeni. Come la ciamèva svizzerine i hamburgher per dir.
Cossa ghe vol? Per farne òto (e quando te nâhai magnĂ un te sarèssi anca a posto) preparè sul pianĂ l de la cosĂŹna tre òvi, en quart de liter de late, en bicierin de sgnapa (che resta almen quelâŚ) sal gròss, zinquanta grami de zucher, vintizinque grami de buro e dozento de farina. Ver serve anca zĂšcher a vel, òio de semi (no ghâavè problemi a trovarliâŚi sèmi digo) e marmelada de mirtĂŹli ròssi (fè cont che ve serve en cuciĂ r de mirtĂŹli per ogni straubeno).
Pronti? Butè el lĂ t en de na supĂŹera de vedro (quela che dropè per la salata la va bèm), poâ denter la farina e na presa de sal gros (no massa oscia). FrustĂ r, frustĂ r col frustĂŹn. Dai che vei fora i fregolòti no i straubeni. Zò anca el buro (deghe prima na stemperadaâŚno che âl sia pena tirĂ for dal frigo), zò la sgnapa (totiâŚanca se è restĂ sol sto bicierin chi nehâŚ) e poâ i tre ròssi de lâof. El biĂ nch de lâof metèlo en banda.
Via , far nar ancora el frustĂŹnâŚancora, ancora. Bom, adès no lâè finĂŹa perchĂŠ dove montĂ r el bianch de lâòf. Che vâavèvo dit de tegnir en banda no? Ah eco, lâavè trovĂ ? Forza che el deve deventar come la panaâŚvia de nare. FinĂŹ tut, metèghe zo el zucher. Nâaltra bela montada (oh, no lâè ân cavĂ l, piam ma svelti, decisi).
Ciapè tut e butèlo nela supièra dove avè misciĂ farina, lat e tute l rest prima. Adès con calma e gess (no, no serve el gess, lâè en modo de dir) col mestolĂŹn de legn misciè tut ensema. Piam, che no ve còre drio nesĂšni. Fèghe ciapĂ r aria. Che no i se pèta zo ensoma, sarĂŹa ân pecĂ soratut per el bianch de lâòf âpèna montĂ no?
Bom, el pĂš lâè fat. En de na padela de almen vintizinque centimetri de diametro, metè lâoio e scaldèlo, nò massa però, no che âl fĂšma (no oltre i 170 gradi i dĂŹs: quando lâè 170 gradi? No stè meterghe zo el termometro che el se cola, disènte en poâ prima che âl fritega massa). Provè a tòr en poâ de pastèla e fè le prove se no: come quando se fa le patatine frite. I strĂ ubeni i deve ciapĂ r en color dorĂ no de brò brusĂ .
E adès dirè come fago a far vegnir fora i strĂ ubeni che vedo nela foto? Tranquili. Tolè nâorèl (lâimbuto oscia). Ne la parte de soto, quela pu streta, metèghe soto en dè (se no vei for tut, capĂŹ come?) e molèghe denter, ne lâorèl, la pastèla (che deve restar en poâ liquida ma no massa). Adès quando sĂŠ sora la padèla co lâoio tirè via el dè e fè dei zerchi entorno entorno a la padela scominziando da la parte pu larga fin che arivè en mèz.
Ocio a voltĂ r i straubeni per coserli bem anca da lâaltra banda. Dropè quei cuciaroni larghi coi busi, quei per la pasta, cosĂŹ sgòzza lâoio. Pronti? Alòra su su carta che suga e dopo nel piĂ t. Na spolveradina de zucher a velo e, propri en mèz, na scuciarĂ da de marmelada de mirtil. I è bòni caldi, tèpidi, ân po men frediâŚ
Cossa beverghe drio? Gewurztraminer Nussbaumer, Moscato giallo dâAsti, ohâŚse ve piĂ s de pu el brulèâŚfè ân poâ voi.
Questa voce è stata pubblicata in
Senza categoria. Contrassegna il
permalink.