EL STROF DENTER

EL STROF DENTER

uomo-vecchio

di CORNELIO GALAS
Che anca se t’empìzi la luce
semper stròf resta entorno.
Che anca se te gài la pila,
semper stròf resta, dapertut.
Che anca se te dròpi l’acendìn,
semper stròf resta, tut mal.
E alora te avèrzi i scùri,
te zèrchi candele, fiàme,
anca tra le bràse del caminét.
Te lèzi libri vèci, te vardi cìne
col vecio proietór.
Tante robe che se mòve pian.
E ‘l mondo, envéze, el viàza,
ecome se ‘l viàza, el core …
Te te trovi, de colp, cosìta neh,
tra ‘l vecio e ‘l nòf.
E no te sai pu, no te ‘l sai,
da che banda tràrte.
Po’ ‘n dì, quel colp de tóss …
quei dubi, quela paura de …
paura de dover ciapàr, oscia,
na coriéra che non se sa, no se sa …
dove la va po’ a finir la corsa.
E quela voia, alora, de star chì,
de seitàr a star chi,
vecio, ensemenì, bacùco,
ma ancora chì, dove te sei nàt,
dove te capìssi dai odori,
quala stagion sta per rivàr.
Dove de sicur ariverà le viole,
i fighi, i pomi, le brugne,
e pu su alt, le ampòmole,
i granzoni, sul tardi, forsi,
anche i fonghi dal sangue.
Che ne sònte mi, che, dopo mort
ghe sia ancora ste bèle robe?

Questa voce è stata pubblicata in Senza categoria. Contrassegna il permalink.

Lascia un commento