El sol che parleva per so cont

El sól che parleva per so cont

di Cornelio Galas

Dele volte, pu de spés fórsi en inverno,
me par che ‘l sól el mòmola qualcòs.
L’è perché, el sò mi, el gà prèssa, po’ …
de nar a paióm, drìo i so monti.
Da bocia no ho mai capì gnent
de quel che ‘l’entendeva dirme,
co le màm el saludévo, come en soldà
ma l’era sol perché no ‘l me orbéss
no per rispèt de sto lusór grant.
N’è passà de ani, zamài, da alora,
e a dirla tuta sènto de pù ‘l frét:
saràl per que,l che quando adés l’arìva,
averzo i bràzi per ciapàr tut el so calt?
Ah caro mio, quant ciaceràr fago con lu,
ché la sposa la me ciàma, sul pu bel:
“Che fàt embambolà? Dai, vei a magnar”.
El me contèva, giust l’altra ‘stimàna,
sto sól che no parla pu per so cont,
de tut el dafàr che ‘l gà, miga da ieri
a levar su giust, la matina, dal lèt.
Che lù no ‘l gà l’orolòi che sóna …
el deve stàr ‘tento, se no l’è ‘n gazèr.
A dirla tuta, el me par anca encazà:
“Se scòto massa demò i se lamenta,
se no ghe som i sèita a ciamar”.
Ma la roba pù bela che ne sem diti,
quela ha fat contenti tuti e dói,
no la digo a nessùni, la tegno per mi.
Sò sol che ala fim, no me crederé,
el sól el m’ha strucà n’ocio …
prima che na nuvola la lo cuertés.