EL SBRUSEGHIM
 
di Cornelio Galas
‘l sèita a nĂ r ‘n zìrcol, come ‘n guìndol,
come quel sbruseghìm dei primi amori,
quando te pensi d’averlo desmentegĂ …
èco che te t’el trovi de nòf lì, arènt a tì.
No gh’è gnènt che lo fa passĂ r en prèssa,
na volta denĂłr ‘l fa prest a piantar tenda,
anca perchĂ© lĂą ‘l sa da temp e massa bèm
che te piĂ s, dĂ i, sentìrtel tacĂ , vizìm…
L’è squĂ si come le gatìzole soto le spĂ le,
qualcòs che no se sa: fastìdi o sol rider?
E tut mal te ‘l tegni se de colp ‘l te tĂłca,
par squasi ‘n baso ciapĂ così, a tradiment.
No serve a gnent scorlĂ rse, cavĂ r la maia,
pĂą che te zerchi de fartelo nar via dal tut
e pĂą quel ‘l va denter, denter, soto la pèl
fim a rivĂ r al còr dove ‘l narĂ a scĂłnderse.
Te me domandi cossa l’è sta malatia strana,
no savrìa dirte, ah no l’è gualìva per tuti…
Se propri propri te vòi ‘mprovĂ r anca ti
alza i òci dal lĂ ch quando ‘l sol ‘l va a polsĂ r.
