EL MARIO

EL MARIO
di PAOLA CARLIN
Che longhe che le è le giornade a star a casa en convalescenza a âno far gnentâ! Se strangĂłssa sempre de polsar e poâ, quando lâè ora de farlo, se se stufa e se brontola.
Mi brontolo e penso ai bèi ani dela me zoventĂš âŚ
Me ven en ment el Mario âŚ
El Mario lâera el me vizin de casa, en vizin che tuti vorĂŠsen aver, na brava persona ensoma. Lâera amico de me papĂ , i aveva anca laorĂ ensèma al manicomio a Pèrzen.
El Mario mi lâho sempre vist gualif; el me pareva vècio ma forsi perchĂŠ da matelòti quei sora i trenta ani i vedĂŠven tuti zĂ con en pè ne la fossa. Lâera robusto, cola panza grossa, sempre cola camĂŹsa a scachi, i spalĂ ri e âl capèl sempre en testa! El Mario a vederlo el pareva en poâ rebĂšf e envezi lâera bon come el pan.
Nela stala el Mario el gaveva cunèi, galine e tre o quatro vache; mi e âl me gemel neven sempre a aiutarghe (magaria rĂłterghe le scatole anca se no âl ne lâha mai dit); ghe aiutĂ ven a trar zĂł el fĂŠn dala tĂŠza, guernĂ ven le vache col fĂŠn e col mangime, ghe dĂŠven lâaqua e na volta la so dona, la Valentina, lâha anca provĂ a ensegnarme a mĂłnzer, ma cole me manote pĂŹciole fevo massa fadĂŹga.
Ogni tant le vache le âera pieneâ e noi mateloti no steven lĂŹ tant a domandarne en che maniera le se empieniva (i è pĂš curiosi e svegli i boci de ancòi) ⌠Na volta el Mario el sâè tacĂ al campanel de casa e âl nâha tiradi for dal let en piena not che steva per nasser en vedelòt. Mi, me fradel e me sorela en pigiama, mezi endormenzadi en de na stĂ la a veder na vaca che partoriva. Che bel, che emozion! No me desmentegherò mai, asister al miracol dela vita e poâ poder carezar subit el vedelòt apĂŠna nat che âl me vardava con quei bei ocioni e âl zercava de mĂŠterse en pè.
El Mario tuti i ani el comprava anca en rugantèl, âl lo meteva alâingrasso e poâ quando lâera stagion e bel gross se âl copava e se feva su lugĂ neghe.
Me ricordo che na volta gavevo domandĂ al Mario se al rugant ghe piaseva el brodo de carne; el mâaveva dit de si e che el magnava de tut. Na sera che me mama lâha ma dat âl brodo che a mi el me feva schifo ho ciapĂ el piat pien e son nada a sonĂ rghe al Mario e gò dit che gavevo el brodo per el so rugant. E ghe lâho dat, e che volintera che âl lâha magnĂ (forsi lâera anca bon). Da quel dĂŹ me mama no la me lâha pĂš dat.
Me papĂ e noi boci ghe aiutĂ ven sempre a far su luganeghe. El nos laoro lâera quel de misciar le spezie en la carne tritada e poâ far dele bale grose che poâ i le meteva en la machina per ensacar le luganeghe. Ne feva en poâ schifo quando bisognava lavar i budèi (e ne vardaven ben dal farlo). Quando poâ le luganeghe le era fate el laoro de noi boci lâera quel de sponticiarle (credo per far vegnir for lâaria) con lâatrezzo apòsta. En del volt ghâera na fornasèla e âlMario el cosĂŠva la pasta de luganega sula piastra e âl ne feva su dei paninazi giganti; me papĂ el ghe diseva: âdĂ ghen poca che i crepaâ! Che magnade, eco quando ho tacĂ a meter su cul e brufoi.
El Mario el ne voleva proprio ben a noi mateloti. El gaveva el sabion dreo casa e podeven nar a zugarghe quando voleven. Machinine, biglie, galerie, buse; lâera sempre content de vederne e se no ghâèren el vegniva a ciamarne. E per tuta la me infanzia el sabion el ghe sempre sta. Ades me ven el dubi che âl lâaveva mes lĂŹ a posta per noi boci.
El Mario lâera anca el presidente dei alpini de SusĂ ; el cavĂ va el so capèl inseparabile sol per meter el capèl dâalpin. Elo e el so gruppo i era bravissimi ad organizzar feste campestri, zene en del vòlt dei alpini, feste de carneval e no me ricordo che altre bele robe i feva. E ale adunate dei alpini el ghâera sempre con me papĂ e el rest del grupo.
Lâè en pèz che el Mario nol ghe pĂš, lâè mort en marti de zirca ventizinque ani fa; lâera lâultim de carneval, me ricordo ben. Ma lâè sta bel ripensarghe.
Che bel polsar, che bel pensar ⌠che bela, semplice e serena che lâei stada la me infanzia. Par na favola ⌠na strana favolaâŚ
⌠però me sà che nel finale dela storia da principessa stò deventando en rospo!
Questa voce è stata pubblicata in
Senza categoria. Contrassegna il
permalink.