DESMENTEGAI

vincenzo-agnetti-libro-dimenticato-a-memoria-19691

DESMENTEGAI

Suzède pÚ da morti che da vivi,

no l’è vera, anca da vivi, da vivi …

de colp nesĂšni se ricorda de ti.

Te devénti come ‘n fantasma,

che pàssa ‘n piàzza, tra la zènt

squasi te fussi senza òssi e pèl.

N’òm, na dòna, l’è l’istèss …

Par de de sbusĂ r le pareĂ ne,

senza che nessùni sènta ‘l ciàs.

Par de podĂŠr girĂ r anca nudi

Tanto chi el che se ne scorzerĂ ?

La capita ai veci ma anca ai zòveni,

basta no nàr d’acordi coi pu,

basta dir sol che quel se pensa,

basta no voler, propri a tuti i costi

avĂŠrghe compagnia, tant che basta.

El tempe l va ‘nvanti, ‘nvanti,

e l’empienìs tut quant de tanta polver,

la nèf la devènta de colp pacièca,

i òci i varda de là, se te passi ti.

Alòra te vei voia de far l’eremìta,

de scònderte del tut dal mondo,

de pensĂ r da sol, magnar da sol,

dormir da sol, vivere da sol.

Meio ĂŠsser desmentegai, che compatĂŹdI,

meio nar via en pònta de pÊi

che tra requiemeternam sbaiai,

falsi, dĂŹti su sol perchĂŠ bisogn dirli.

El mondo el ghe sarĂ  ancora, ancora

anca quando mi no ghe sarò pu.

Se sa che fin fa semper i ricordi,

no se sa, entant, che fin fĂŠn noi.

TĂŠgneme le man se Ă rfio poch,

vorìa dàrte ‘n baso co l’ultima aria

che me resta nei polmoni.

Questa voce è stata pubblicata in Senza categoria. Contrassegna il permalink.

Lascia un commento