DESMENTEGAI

DESMENTEGAI
Suzède pÚ da morti che da vivi,
no l’è vera, anca da vivi, da vivi …
de colp nesĂšni se ricorda de ti.
Te devĂŠnti come ân fantasma,
che pĂ ssa ân piĂ zza, tra la zènt
squasi te fussi senza òssi e pèl.
Nâòm, na dòna, lâè lâistèss âŚ
Par de de sbusĂ r le pareĂ ne,
senza che nessĂšni sènta âl ciĂ s.
Par de podĂŠr girĂ r anca nudi
Tanto chi el che se ne scorzerĂ ?
La capita ai veci ma anca ai zòveni,
basta no nĂ r dâacordi coi pu,
basta dir sol che quel se pensa,
basta no voler, propri a tuti i costi
avĂŠrghe compagnia, tant che basta.
El tempe l va ânvanti, ânvanti,
e lâempienĂŹs tut quant de tanta polver,
la nèf la devènta de colp pacièca,
i òci i varda de là , se te passi ti.
Alòra te vei voia de far lâeremĂŹta,
de scònderte del tut dal mondo,
de pensĂ r da sol, magnar da sol,
dormir da sol, vivere da sol.
Meio ĂŠsser desmentegai, che compatĂŹdI,
meio nar via en pònta de pÊi
che tra requiemeternam sbaiai,
falsi, dĂŹti su sol perchĂŠ bisogn dirli.
El mondo el ghe sarĂ ancora, ancora
anca quando mi no ghe sarò pu.
Se sa che fin fa semper i ricordi,
no se sa, entant, che fin fĂŠn noi.
TĂŠgneme le man se Ă rfio poch,
vorĂŹa dĂ rte ân baso co lâultima aria
che me resta nei polmoni.
Questa voce è stata pubblicata in
Senza categoria. Contrassegna il
permalink.