TANTO GENTILE E TANTO ONESTA PARE
di Dante Alighieri
Tanto gentile e tanto onesta pare
la donna mia, quand’ella altrui saluta,
ch’ogne lingua devèn, tremando, muta,
e li occhi no l’ardiscon di guardare.
Ella si va, sentendosi laudare,
benignamente d’umiltĂ vestuta,
e par che sia una cosa venuta
da cielo in terra a miracol mostrare.
Mostrasi sĂŹ piacente a chi la mira
che dĂ per li occhi una dolcezza al core,
che ‘ntender no la può chi no la prova;
e par che de la sua labbia si mova
un spirto soave pien d’amore,
che va dicendo a l’anima: Sospira.
LA PAR BONA E A MODO
(trad. Cornelio Galas)
E varda ti, come la par bona e a modo
la me dona, quando la va ân piaza
no fiĂ ta nessĂšni, no te sènti âna mosca
tuti coi òci ân tèra, dal rispèt
E èla, come lezèndo nel zervèl
e nel còr de ‘ sta zent che strangòssa
la va ‘n vanti col so pass, lento
senza tanta prèssa
Par pròpri che la sia vegnÚa dal zèl
per dir: emparè a conòsser
su âsta vòssa pòra tèra
tute le maravèe che ghè de sòra
La ghe dĂ po n’ociĂ da che dis tut e gnent
a quei che la vĂ rda pu dei altri
E gh’ariva dènter, anca ai po ròzi
qualcòs che carèza davèra
fin soto i cavèi
E l’è ân quei momenti lĂŹ
che me par che la parla
anca se no la move i lĂ vri
SÏ par pròpri che la dÏga:
Continuè a sperà r
en dâen grant e bel e giust amor