di Cornelio Galas
di Cornelio Galas
Diaolporco, squĂ si sessant’ani a ciapĂ r pĂ che. A zugĂ r al balòm, a nar sui sci, anca a far gare neh … po’ pĂ che col motorim, co la machina, soto naja a Dobiaco … coi muli che scalzĂ©va. Bòte tante, e po’ ancora tante. Ma mai, mai, n’òs ròt. Te arìvi, cosìta, a sesanta e passa ani. E te dìsi da per ti: mai piegĂ la schĂ©na, pitòst me la rotĂ©vo. E te te sènti ‘n figo de la madona no? Mai n’òs ròt diaolporco. Sì, va bèm, ‘n po’ de carne grĂ©va, qualche fastìdi quando te finìvi ‘n tèra de pĂ nza. Ma, osc’ia, mai n’òs ròt en vita mia. Mai ‘ngessĂ .
Fim quando, da pensionĂ , te vai a balĂ r al Fanum de Mori. Tut bèm el fox, anca la mazurka, e anca el valzer lento, el tango … Po’, de colp, te pĂ rte i pèi … e zò per tèra come ‘n tamĂ z. “Ah – te dìsi tirĂ ndote su en qualche maniera – l’è gnènt òspia. Na bòta dai … se no a st’òra no moverìa pĂą i dedòti no? Te par? E alòra se sèita a balĂ r co la spòsa. Fim ale dòe.
TornĂ de vòlta, ‘pèna nĂ a paiòm, èco che ‘l brĂ z, la mĂ m, tut se sgiònfa. ‘Cramento. Se ciĂ va. Gò sòm. De zerto no vĂ go a l’ospedĂ l a ‘ste ore. El dì dopo la vĂ anca pèzo. Semper pĂą sgionf. I dedòti neri come el babĂ o. “Ma ‘sa vòt che sia … na bòta, dai”.
La domĂ©nega matina, dolòri da mat. E la spòsa che la me dìs: “Adès nèm al pronto socorso de Arco”. E la me bĂąta en machina come se fĂ co le ròbe da portar ai casoneti dela sporcaria …
Sò zĂ quel che dirĂ© a ‘sto punti: “Ma a noi de Fèsbuch còssa vòt che n’enteressa de ste robe, sfiga per ti, ma no te sei mìga l’unich a ‘sto mondo che s’è ròt n’òs dai … Cazzi tòi”. E difĂ ti no l’è de questo che volerìa parlar, ma de quel che suzĂ©de la domenega – se te sèi dela “Busa” – quando capita ‘ste robe.
E cioé: dei ospedà i. De Arco, de Roveredo. Dela strà a tra i dò ospedai. De come la và a finir la storia (miga sol mia credo).
Alòra: disĂ©ntela tuta. Mi no volĂ©vo nar a l’ospedal perchĂ© no soporto le còe. Star lì su quele carĂ©ghe scomode per ore magari. Nar denter de matina e vegnìr fòra la sera. Magari per sentirse dìr (così sperĂ©vo) che l’è sol na bruta bòta. E se sa che sol el cĂąl pòrta bòta per so cont. Per el rest le bòte te devi tegnirtele. E le fĂ anca mal.
MalvolĂ©nteri arìvo alòra al pronto socorso de Arco. Osc’ia me l’entĂ io: almĂ©n en sèi sentĂ di zò. Chi la vĂ per le longhe, digo da per mì. EnvĂ©ze la spòsa la sòna. E poch dopo vei fòra en dotorìm zòvem. E ‘l me fĂ subit le carte per i ragi.
En quĂ rt d’ora dopo (el temp de nĂ r a fĂ r na fifolada) pronti coi rĂ gi. E sĂąbit la foto (no i le svilĂąpa pĂą come na volta se vede …) co na putèla (bèla e zentile) che la me dìs: “Ah, mi sa che c’è una frattura al radio. Mando tutto a Rovereto: meglio che vada su entro le sette di questa sera in sala gessi …”.
Co ‘n dĂąbi en testa (Ma mi la radio la scòlto sì e no, pĂą no che sì, en machina … e l’è semper nada tut mal bèm…) monto su la machina e nèm vers Roveredo.
ArivĂ i su la MĂ za scominzia la còa. Sol el lĂąni (ancòi) ho savĂą dai giornai che i era nĂ i en quatromili a magnar polenta e mortadela a Varòm. E che a que l’ora (pĂ ssa le 4 de dopo disnĂ r) forsi i tornĂ©va de volta.
Fato stĂ che se stĂ en còa fim a Nach, pò davanti a quel stop maledeto (na volta el gh’era a Mori …) de Nach, pò su davanti a l’ex albergo de San Giovani (ma lo lasserĂ i lì per tant?), pò davanti ala galeria de Mori, po’ ancora dal Milenium envanti. Ensòma, se arìva a l’ospedal de Roveredo (che culo … vĂ rda che quei lì i va via dal parchegio … fa finta de gnent e ‘mpìza i quatro fanai che va ‘n moment sì e ‘n moment no) quando zamĂ i se pensĂ©va de tornĂ r sĂą el dì dopo.
En sala gèssi spetĂ©m gnanca en quart’ora. I gĂ zĂ sĂą la lastra. En zinque minuti i ha demò fat el gess. Torno a cĂ (en zò la còa no la gh’è pĂą per fortuna) pensandoghe su: ma alòra cossa èlo che no funziona, i ospedĂ i o le strĂ e? Ve lĂ sso risponder a voi anca perchĂ© scriver senza zĂ nca l’è ‘n po en casìm …
