QUEL CHE NO …
QUEL CHE NO VOLERIA MAI PENSAR …

di Cornelio Galas
Nar via, senza dir perché e per come,
magari per en moment de deboleza.
Nar via, senza gnanca saludar,
pĂą per vergogna che alter …
Nar via, come en cagn bastonĂ ,
come n’aquilon senza pĂą rĂ fia,
come na barca senza ‘l timon.
No, no voleria nar via cosita,
come se fussa na roba sol mia.
Me piaserìa tant, ma tant …
che la me mort fés pensar,
che el me no esserghe pu,
el fés star meio quei che resta.
Ma, se sa, noi, malai de zervel,
(o ela l’anima che sta pu mal ?)
sen semper vardà i de travèrs
da quei che dis d’esser a posto.
Noi che scriven poesie triste,
no fen rider quei che vol rider.
Sen destinai, da ani e ani …
a esser letti sol dai nossi gualivi.
A esser capidi sol da quei
che gĂ sfrizoni nel de denter,
quando gh’è amor che slusega,
quando ghè odio che fa pianzer.
Tuti viven, tra ste miserie,
tuti finin lĂ dove se deve.
Volerìa tant dirte, caro amico mio,
che te lèzi ste righe butà e zo,
tra i soliti ‘cramenti de ogni dì,
che no la gò propri con nessuni,
trane, forsi, con mi …
per quel poch che son riussì
a far, dir, scriver e lassar.
Ma tanto ‘n dì sarò sol zendro,
polver che l’aqua la gaterĂ ,
e la porterĂ via, via …
da tut, da tuti, da sta realtĂ .
Questa voce è stata pubblicata in
Senza categoria. Contrassegna il
permalink.